𝐎𝐁𝐄𝐒𝐈𝐓𝐀𝐒 𝟑/𝟑: 𝐃𝐞 𝐬𝐩𝐢𝐞𝐠𝐞𝐥 𝐯𝐚𝐧 𝐨𝐛𝐞𝐬𝐢𝐭𝐚𝐬: 𝐞𝐞𝐧 𝐥𝐞𝐯𝐞𝐧𝐬𝐥𝐚𝐧𝐠𝐞 𝐬𝐭𝐫𝐢𝐣𝐝, 𝐯𝐨𝐨𝐫𝐛𝐢𝐣 𝐝𝐞 𝐤𝐢𝐥𝐨’𝐬.

Vanaf jongs af aan gevormd door gewicht

Mijn mentale relatie met obesitas begon al lang voordat ik het besefte. Als kind dat worstelde met overgewicht, was ik me al vroeg bewust van hoe anderen me zagen. Het stigma, de blikken, de opmerkingen – ze vormen je zelfbeeld, zonder dat je het doorhebt. Elk dieet en iedere poging om te veranderen voelde als een stap richting goedkeuring, niet alleen van anderen, maar vooral van mezelf. En toch bleef ik altijd hangen in een patroon van verliezen en winnen, afvallen en weer aankomen. Die constante wisselwerking maakte me wantrouwend naar mezelf, alsof ik niet in staat was om écht te veranderen.

Kilo’s verliezen, maar een nieuwe strijd winnen

Toen ik eindelijk afviel, voelde ik me fysiek sterker en mentaal weerbaarder. Ik had iets groots overwonnen. En toch, ook nu, merk ik dat die strijd niet stopt. Obesitas is geen oude vijand die je achter je laat; het is een voortdurende aanwezigheid die altijd met je meeloopt. Zelfs nu ik mijn lichaam heb getransformeerd, draag ik die strijd nog steeds bij me. Het zijn niet langer de kilo’s die zwaar wegen, maar het beeld dat ik van mezelf heb opgebouwd door die jaren heen.

De spiegel als nieuw strijdtoneel

De spiegel vertelt tegenwoordig een ander verhaal. Waar ik ooit dacht dat ik alleen mijn gewicht als probleem zag, is er nu iets anders ontstaan: de onzekerheden over hoe mijn lichaam eruitziet na die strijd. Ja, ik zie mijn kracht en doorzettingsvermogen – ik ben trots op hoeveel ik kan dragen, letterlijk en figuurlijk. Maar ik zie ook de losse huid, de littekens die me eraan herinneren wat mijn lichaam heeft doorstaan. Elke keer als ik in de spiegel kijk, zie ik sporen van een leven dat ik hard bevochten heb. Het zijn herinneringen aan een versie van mezelf die ik niet meer ben, maar die nog steeds een deel van me is.

Deze veranderingen vormen een nieuwe strijd: accepteren dat mijn lichaam altijd de littekens van die strijd zal dragen. Het is een balans tussen trots zijn op wat ik bereikt heb en accepteren dat er dingen zijn die ik nooit helemaal kan veranderen. Die losse huid, de lijnen en sporen, ze zijn een verlengstuk van mijn reis. Ze maken me wie ik nu ben, maar ze brengen ook nieuwe onzekerheden met zich mee.

Een blijvende strijd

Het moeilijkste besef is dat de strijd tegen obesitas geen eindpunt heeft. De worsteling blijft bestaan, maar dan op een andere manier. Die mentale strijd – de voortdurende reflectie op mezelf, de vraag of ik ooit écht tevreden ben – die blijft. Wat ik heb geleerd, is dat het omarmen van de onvolmaaktheden deel is van mijn proces. Mijn littekens vertellen een verhaal, een verhaal dat alleen ik ken, maar waar ik de rest van mijn leven mee leef. En misschien, heel misschien, ga ik op een dag niet alleen mijn kracht in die spiegel zien, maar ook de schoonheid van die imperfecties.

Obesitas heeft me gevormd, niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Het heeft me veerkrachtiger gemaakt, het heeft me geleerd om elke dag opnieuw die spiegel onder ogen te komen. Maar het is ook een strijd die nooit ophoudt. Zelfs nu ik sterker ben, blijf ik geconfronteerd worden met wat deze reis me fysiek en mentaal heeft gekost. Die spiegel, die blijft me uitdagen. En misschien is dat wel de echte reis: vrede sluiten met de reflectie die je ziet, wetende dat die littekens net zo goed getuigen van je kracht als van je verleden.

#holistischcoach #trauma #obesitas #gastricbypass #levenslang #overgewicht #mentalestrijd #mentaal #depressie #burnout #gelukkigleven #eigenwaarde #zelfvertrouwen #littekens

Zou jij ook graag meer aandacht voor dit onderwerp zien en heb je behoefte aan meer herkenning? 

Wil je graag een keer samen sparren of kun je hulp gebruiken?