𝐎𝐁𝐄𝐒𝐈𝐓𝐀𝐒 𝟐/𝟑: 𝐄𝐞𝐧 𝐠𝐚𝐬𝐭𝐫𝐢𝐜 𝐛𝐲𝐩𝐚𝐬𝐬, 𝐝𝐚𝐭 𝐢𝐬 𝐝𝐞́ 𝐨𝐩𝐥𝐨𝐬𝐬𝐢𝐧𝐠! 𝐎𝐟 𝐭𝐨𝐜𝐡 𝐧𝐢𝐞𝐭?

𝐃𝐞 𝐬𝐭𝐫𝐢𝐣𝐝 𝐯𝐨𝐨𝐫𝐚𝐟𝐠𝐚𝐚𝐧𝐝

Dik worden deed ik niet in één dag. Het was het resultaat van 19 jaar aan groeien en krimpen, van telkens weer een nieuwe poging wagen om mijn gewicht onder controle te krijgen. Als kind was ik al mollig, en dat groeide mee met mijn jaren. Ik denk dat ik ieder dieet ooit wel geprobeerd heb – van de diëtiste tot punten tellen, van shakes tot sporten. Mijn leven werd een draaideur van afvallen en weer aankomen, altijd met diezelfde vraag: waarom lukt het me niet?

De dokter vertelde me dat mijn stofwisseling zo was aangetast dat diëten weinig nut zou hebben. Of dat de volledige waarheid was, weet ik niet. Misschien lukte het me gewoon niet om dat blijvende resultaat te behalen, misschien was mijn lichaam inderdaad “anders”. Waar ik 10 kilo verloor, kwamen er 20 bij – die vicieuze cirkel waarin ik gevangen zat.

𝐇𝐞𝐭 𝐰𝐚𝐬 𝐠𝐞𝐧𝐨𝐞𝐠!

Na 20 jaar ellende was ik er klaar mee. Dit kon zo niet doorgaan. Ik wilde een hulpmiddel, iets dat me verder zou helpen, want alleen zou ik het niet redden. Mijn gewicht zou mijn dood worden. Het werd uiteindelijk een gastric bypass, nadat ik eerst dacht aan een maagbandje. In die tijd, 2009, was zo’n ingreep niet zo gewoon als nu. De internist waarschuwde me zelfs: ik liep risico, mijn hoge gewicht op mijn longen kon tijdens de operatie gevaarlijk zijn. Maar ik wist, als ik zo door zou gaan, had ik geen leven. Dus ik koos ervoor, vastberaden: “Let’s do this!”

𝐄𝐚𝐬𝐲 𝐩𝐞𝐚𝐬𝐲?

Misschien denk je nu: “Een gastric bypass, dan vliegen die kilo’s er toch zo af?” En dat klopt deels. Fysiek gezien vielen de kilo’s er inderdaad af, maar de onzichtbare strijd die erbij kwam kijken, zag ik niet aankomen. Dumpingsyndroom, hartkloppingen, zweetaanvallen – ik had er nooit van gehoord. Vitaminegebreken, B12-injecties, en dan nog het feit dat ik na de operatie ineens een melkallergie ontwikkelde. Het voelde soms alsof mijn lichaam me op allerlei manieren tegenwerkte, alsof ik moest bewijzen dat ik deze nieuwe kans echt verdiende. Maar hé, ik viel af, en dus bleef ik doorgaan.

𝐙𝐰𝐚𝐧𝐠𝐞𝐫 𝐰𝐨𝐫𝐝𝐞𝐧, 𝐧𝐢𝐞𝐮𝐰𝐞 𝐮𝐢𝐭𝐝𝐚𝐠𝐢𝐧𝐠𝐞𝐧

Toen ik eenmaal op gewicht was, kwam er een nieuw verlangen: kinderen. Wat ik echter niet wist, is dat je na een gastric bypass niet zomaar “even” zwanger wordt. Door de prikpil (wat een must was na de operatie i.v.m. verminderde opname van de normale pil) deden we er bij de eerste 1,5 jaar over, iets wat als een eeuwigheid voelde. De zwangerschappen verliepen niet zonder kwaaltjes; bij beide kinderen moest ik ingeleid worden door zwangerschapsvergiftiging en zwangerschapscholestase. Mijn lichaam leek de grip op mijn gezondheid keer op keer te verliezen.

𝐉𝐨𝐣𝐨’𝐞𝐧 𝐛𝐥𝐢𝐣𝐟𝐭 – 𝐝𝐞 𝐛𝐥𝐢𝐣𝐯𝐞𝐧𝐝𝐞 𝐬𝐭𝐫𝐢𝐣𝐝

Waar ik in beide zwangerschappen weer aankwam, viel ik nadien gelukkig weer af. Na mijn zwangerschappen kon ik mijn gewicht lang onder controle houden. Ik hoefde er niet veel voor te doen; het leek alsof mijn lichaam vanzelf aanvoelde hoeveel ik nodig had. Toch merkte ik de laatste jaren dat mijn gewicht niet meer vanzelf stabiel bleef. Ik trapte op de rem, maar ergens groeide ook het besef dat ik misschien “levenslang” had. Ondanks de operatie kroop de weegschaal weer omhoog. De onzekerheid die ik had voor de operatie leek langzaam terug te keren.

𝐖𝐚𝐭 𝐢𝐤 𝐠𝐞𝐦𝐢𝐬𝐭 𝐡𝐞𝐛: 𝐦𝐞𝐧𝐭𝐚𝐥𝐞 𝐛𝐞𝐠𝐞𝐥𝐞𝐢𝐝𝐢𝐧𝐠

Achteraf gezien had ik graag een andere voorbereiding gehad. Ja, ik had gesprekken met een diëtist en een psycholoog voor de ingreep, maar het echte mentale werk kwam pas veel later. Het besef dat afvallen en gezond blijven niet stopt bij het fysieke, maar vooral tussen de oren zit, kwam pas gaandeweg. Voor sommigen misschien vanzelfsprekend, maar voor mij was het een totaal nieuwe openbaring.

𝐖𝐨𝐫𝐤 𝐢𝐧 𝐩𝐫𝐨𝐠𝐫𝐞𝐬𝐬

Zo ben ik uiteindelijk begonnen met sporten, iets wat ik nooit dacht vol te houden. Al meer dan een jaar crossfit ik twee keer per week, en dit keer lijkt het alsof ik eindelijk een ritme heb gevonden dat echt bij mij past. Sporten is voor mij nu een manier van leven geworden – nee, ik heb echt niet altijd zin, maar ik weet waar ik het voor doe. Ik wil gezond oud worden, mijn gewicht stabiel houden. En ja, ondanks al mijn inzet zie ik de weegschaal nog steeds af en toe omhoog kruipen. Jojo’en – die bekende vijand is er nog steeds.

𝐌𝐢𝐧𝐝𝐬𝐞𝐭 𝐬𝐡𝐢𝐟𝐭: 𝐡𝐞𝐭 𝐧𝐢𝐞𝐮𝐰𝐞 𝐡𝐨𝐨𝐟𝐝𝐬𝐭𝐮𝐤

Sinds 1 september heb ik het roer omgegooid. Ik was klaar met de constante focus op de weegschaal. Ik besloot om niet meer naar de weegschaal te kijken, mijn mindset te veranderen en mijn doelen te manifesteren. Mijn doel? 5 december sta ik pas weer op de weegschaal, en dan is er 12 kilo af. Die mindset, dat vertrouwen, dát is nu mijn grootste kracht. Natuurlijk doe ik nog steeds mijn best: ik tel mijn calorieën, crossfit twee keer per week, en ben begonnen met hardlopen. Maar zonder die dagelijkse confrontatie met de weegschaal, geloof ik voor het eerst dat ik het op een gezondere manier kan doen.

𝐃𝐞́ 𝐨𝐩𝐥𝐨𝐬𝐬𝐢𝐧𝐠?

Is de gastric bypass dé oplossing? Het antwoord is genuanceerd. Ja, die operatie heeft me geholpen, maar uiteindelijk is het mijn eigen mindset die de doorslag moet geven. Mijn leefstijl omgooien, dat is de echte uitdaging die voor me ligt. En nu, na alles wat ik meegemaakt heb, geloof ik dat ik die strijd met mezelf aan kan gaan. De bypass gaf me een hulpmiddel, maar ik ben degene die de laatste stap moet zetten.

In mijn volgende blog neem ik jullie mee in hoe deze hele reis me niet alleen fysiek, maar vooral mentaal heeft gevormd.

𝐼𝑘 𝑟𝑒𝑎𝑙𝑖𝑠𝑒𝑒𝑟 𝑚𝑒 𝑑𝑎𝑡 𝑣𝑜𝑜𝑟 𝑖𝑒𝑑𝑒𝑟 𝑑𝑒 𝑒𝑟𝑣𝑎𝑟𝑖𝑛𝑔 𝑎𝑛𝑑𝑒𝑟𝑠 𝑖𝑠. 𝑊𝑎𝑡 𝑖𝑘 𝑤𝑒𝑙 𝑏𝑖𝑗 𝑒𝑒𝑛 𝑖𝑒𝑑𝑒𝑟 𝑚𝑒𝑟𝑘 𝑑𝑖𝑒 𝑑𝑒 𝑜𝑝𝑒𝑟𝑎𝑡𝑖𝑒 𝘩𝑒𝑒𝑓𝑡 𝑜𝑛𝑑𝑒𝑟𝑔𝑎𝑎𝑛, 𝑖𝑠 𝑑𝑎𝑡 𝘩𝑒𝑡 𝑚𝑒𝑛𝑡𝑎𝑙𝑒 𝑔𝑒𝑑𝑒𝑒𝑙𝑡𝑒 𝑒𝑒𝑛 𝑣𝑒𝑟𝑔𝑒𝑡𝑒𝑛 𝑠𝑡𝑢𝑘 𝑖𝑠. 𝐷𝑒 𝑟𝑎𝑢𝑤𝑒 𝑤𝑎𝑎𝑟𝘩𝑒𝑖𝑑 𝑜𝑣𝑒𝑟 𝑚𝑖𝑗𝑛 𝑚𝑒𝑛𝑡𝑎𝑙𝑒 𝑠𝑡𝑢𝑘 𝑣𝑒𝑟𝑡𝑒𝑙 𝑖𝑘 𝑗𝑒 𝑖𝑛 𝑑𝑒 𝑣𝑜𝑙𝑔𝑒𝑛𝑑𝑒, 𝑒𝑛 𝑣𝑜𝑜𝑟𝑙𝑜𝑝𝑖𝑔 𝑙𝑎𝑎𝑡𝑠𝑡𝑒, 𝑏𝑙𝑜𝑔 𝑜𝑣𝑒𝑟 𝑚𝑖𝑗𝑛 𝑟𝑒𝑖𝑠 𝑚𝑒𝑡 𝑜𝑏𝑒𝑠𝑖𝑡𝑎𝑠.

Heb je vragen? Wil je weten wat ik voor jou kan betekenen? Klik hier voor een gratis kennismaking.

#holistischcoach #coachingvoorvrouwen #rust #balans #energie #geluk #trauma #depressie #burnout #gelukkigleven #eigenwaarde #obesitas #gastricbypass #verantwoordelijkheid #crossfit #leefstijl #hardlopen #levenslang #overgewicht #oplossing