❥ 𝑯𝒖𝒉, 𝒊𝒌 𝒉𝒐𝒐𝒈𝒈𝒆𝒗𝒐𝒆𝒍𝒊𝒈? 𝑰𝒌 𝒉𝒆𝒓𝒌𝒆𝒏 𝒉𝒆𝒕 𝒆𝒏𝒌𝒆𝒍 𝒃𝒊𝒋 𝒎𝒊𝒋𝒏 𝒌𝒊𝒏𝒅...

Dat was het moment voor mij dat ik voor het eerst met mezelf werd geconfronteerd. En eerlijk, ik snapte er niks van! De gevoeligheid mijn kind, bleek mijn eigen gevoeligheid te zijn. Deze woorden kreeg ik te horen middels een dame die ik destijds aan huis liet komen om mee te kijken naar mijn kind. Sta je dan na 30 jaar geen weet te hebben gehad van je eigen gevoeligheid.

Waar mijn verhaal begon... Mijn oudste is geboren met reflux en koemelkallergie. Na deze zoektocht te hebben voltooid was het een tevreden baby. Inmiddels weet ik dat koemelkallergie (voedselintolerantie) en hooggevoeligheid vaak hand in hand gaan met elkaar, maar dat even terzijde. Een gezond kind en toch was er iets waar ik mijn vinger niet kon opleggen… Herken je dat? Niemand snapte bijvoorbeeld dat ik op mijn tenen liep als mijn kind lag te slapen. Ik was destijds al te blij dat mijn alerte kind sliep, want heel veel slapen overdag was er niet bij.

Naar mate mijn baby een dreumes werd, zag ik hoe wijs hij was. Hij snapte alles en… zei niets. En een kind wat nog niet praat, daar word iets van gevonden. (uiteindelijk praten we allemaal, maar daar denk je op dat moment als ‘onzekere moeder’ anders over) Op vreemde mensen en nieuwe situaties reageerde mijn kind anders dan andere kinderen en echt duidelijk werd dit toen hij (mede omdat hij niet praatte) naar de peuterschool ging. Een kind achter mijn been gekleefd en hij was het er duidelijk niet mee eens dat hij daar alleen achterbleef. De juf destijds snapte niets van mijn zorgen. Bij haar in de klas was het een lief kind dat goed luisterde. Thuis ging het er inmiddels iets anders aan toe, met driftbuien waar je ‘U’ tegen zegt. Natuurlijk was er frustratie doordat hij dingen niet onder woorden kon brengen én mijn moedergevoel zei dat er meer was. Maar wat…

Google was mijn beste vriend en zo ben ik op HSP uitgekomen. Toch best handig naar een zoektocht van een paar jaar dat je een naam vind waarin je je kind herkent. HSP strong willed, dat was de exacte benaming waarin ik mijn kind herkende. Weinig mensen in mijn omgeving snapte wat ik bedoelde, een eenzame zoektocht. Mijn nekharen gaan overeind staan van testen die uiteindelijk een stempel geven voor je kind. En zo wist ik dat ik buiten het ‘reguliere circuit’ te zoeken had. Ik vond een dame die gespecialiseerd was in hooggevoeligheid. Toen ze mij vertelde dat de gevoeligheid van mijn kind de mijne was stond ik perplex. Hier kreeg ik voor het eerst de spiegel voor. Al snapte ik er helemaal niets van, mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Hoewel het super fijn was bevestigt te krijgen dat het om hooggevoeligheid ging, concrete handvatten en tips om ermee om te gaan had ik niet. Hier was meer voor nodig.

Op internet is er veel te vinden en soms heb je gewoon iemand nodig die je aan de hand meeneemt. Iemand die je écht begrijpt en weet hoe jij je voelt doordat zij hetzelfde heeft meegemaakt. Inmiddels stond ik zelf al een hele poos op standje overleven en wist ik niet meer hoe verder te leven. Bizar dat het zover heeft moeten komen én gelukkig heb ik hierbij een coach in de arm genomen. Ondanks dat mijn zoektocht begon door het gedrag (de spiegel) van mijn kind, had ik met mezelf aan de slag te gaan. Dit is een enorm confronterende periode geweest. Ik was iemand geworden die ik niet wilde zijn en mijn gevoeligheid was nooit eerder erkend. Ik had dit te veranderen, voor mezelf en voor mijn kinderen! Inmiddels ben ik enorm dankbaar voor deze zware periode in mijn leven. Van het onzekere kind achter mijn been geplakt is weinig meer over, net als van de vrouw die zijn moeder ooit was. 😉

Door alles zelf doorleefd te hebben en precies te weten hoe het is aan de donkere kant, wilde ik anderen helpen met wat ik geleerd heb. Daarom ben ik opgeleid tot therapeutisch holistisch kindercoach. Door mijn ervaringsdeskundigheid te combineren met alles wat ik geleerd heb binnen mijn opleiding ben ik nu dé helpende hand voor veel gezinnen die struggelen met het gedrag van hun kinderen, met name gevoeligheid.

Als moeder heb je het gevoel het zelf te moeten doen, het wiel zelf uit te vinden. Het is niet nodig om jezelf suf te piekeren en zoveel zorgen te maken totdat je echt niet anders meer kan dan hulp toe laten.

Mocht je denken dat er bij mij nooit meer wat is.. Als dat zo was dan had ik hier niets meer te doen, dan was ik uitgeleerd. Natuurlijk loop ik als jonge moeder ook nog tegen dingen aan, dagelijks zelfs haha. Echter is het een wezenlijk verschil hoe ik hiermee omga én hoe ik hierdoor voortdurend mijn kinderen de ondersteuning kan bieden die zij nodig hebben.

𝑫𝒖𝒓𝒇 𝒋𝒊𝒋 𝒋𝒆 𝒌𝒊𝒏𝒅 𝒉𝒆𝒕 𝒋𝒖𝒊𝒔𝒕𝒆 𝒗𝒐𝒐𝒓𝒃𝒆𝒆𝒍𝒅 𝒎𝒆𝒆 𝒕𝒆 𝒈𝒆𝒗𝒆𝒏 𝒅𝒐𝒐𝒓 𝒐𝒐𝒌 𝒏𝒂𝒂𝒓 𝒋𝒆𝒛𝒆𝒍𝒇 𝒕𝒆 𝒌𝒊𝒋𝒌𝒆𝒏?

𝑺𝒕𝒖𝒖𝒓 𝒈𝒆𝒓𝒖𝒔𝒕 𝒆𝒆𝒏 𝒃𝒆𝒓𝒊𝒄𝒉𝒕𝒋𝒆.